LAATSTE UPDATE VANUIT NIEUW ZEELAND: TERUGVLUCHT VANAF 16 APRIL

Na een aantal dagen zonder bericht van ons, hier de laatste update vanuit Christchurch, Nieuw Zeeland. Want donderdag 16 april vertrekken we hier.

Gisteren, maandag 13 april, heeft Gemma zich weer laten controleren in het ziekenhuis. Conclusie van de arts: netvlies zit goed op zijn plek, de gasbubble is helemaal verdwenen. Normaal gesproken had ze normaal kunnen zien. Helaas is de lens na de operatie volledig vertroebeld, waardoor haar gezichtsvermogen nog altijd heel beperkt is. Ze kan dus niet lezen, tv kijken, de weg oversteken, etc. En er is helaas weinig compensatie van haar rechteroog (5% zicht). Over een tijd zal ze in Maastricht weer geopereerd moeten worden. Hopelijk gebeurt dat snel, want voor zolang blijft de situatie zo.

De arts van het St. George’s Hospital – Southern Eye heeft in ieder geval een schriftelijke ‘fit to fly’ verklaring afgegeven. Waardoor we met de Alarmcentrale van de ANWB in de slag zijn gegaan om de terugreis te plannen. De mogelijkheden waren beperkt. Maar sinds vanmorgen is het zover.

Het reisschema staat hieronder. De tijden zijn de plaatselijke tijden. Het tijdverschil met Nieuw Zeeland bedraagt op dit ogenblik 14 uur.

16 april:

vlucht EK7580

20.30 uur: vertrek Christchurch naar Melbourne

22.15 uur: aankomst in Melbourne

Luchtvaartmaatschappij: Jetstar / Emirates

17 april:

vlucht EK409

02.40 uur: vertrek Melbourne naar Dubai

13.00 uur: aankomst in Dubai

Luchtvaartmaatschappij: Emirates

17 april:

vlucht EK149:

14.55 uur: vertrek Dubai naar Amsterdam

22.00 uur: aankomst in Amsterdam

Luchtvaartmaatschappij: Emirates

Vrijdagavond laat zijn we dus hopelijk weer thuis. Waarschijnlijk compleet gesloopt. Maar wel thuis. Hoe het moet met de reunie van zaterdag 18 april weet ik nu nog niet. Als het effe kan, ja…

EN VANDAAG IS DE WINTER INGEVALLEN IN NIEUW ZEELAND

Vannacht heeft het stevig geregend hier in Christchurch, na een frisse, maar zonnige dag. Toen we vanmorgen wakker werden en na het inpakken van de koffers (voor WEER een ander hotel) en naar het kantoor van APEX Car Rental reden om het huurcontract opnieuw bij te stellen, c.q. de eindafrekening te voldoen, zagen we tot onze verrassing in de omgeving van Christchurch alleen maar besneeuwde bergketens. Sprookjesachtig, dat wel. Een vroege inval van de winter hier. Raymond had ons al vroeg in de ochtend verrast met een foto van zijn balkon (via Whatsapp). Op zijn balkon een klein laagje sneeuw.

Vandaag (dinsdag 14 april) is het overdag vreemd genoeg weer tamelijk zonnig, er staat alleen een forse koude wind. En de temperatuur komt niet boven de 12 graden uit.

VOORLOPIGE TERUGBLIK OP ZES WEKEN NIEUW ZEELAND

Onze eerste weken waren absoluut overweldigend: een imponerend land met aardige mensen. Een relaxte sfeer. Nagenoeg het hele South Island (Zuidereiland) bereist, voor een deel ook samen met Raymond. Kort voor onze oversteek naar het North Island (Noordereiland) kwamen helaas de oogproblemen met Gemma. Een verschrikkelijke wending in een heel relaxte vakantie. De oogproblemen, de operatie en de nazorg vulden de laatste drie weken, maar dat gaf tegelijkertijd mogelijkheden voor een heel ander soort vakantie. Een periode om het echte Nieuw Zeeland, en de Nieuw Zeelanders goed te leren kennen. We zijn zelfs weer vier dagen terug gegaan naar Raymond, en ook weer samen met hem uitstapjes gemaakt.

Tegelijkertijd moesten we ervaren dat de afstand van huis (20.000 kilometer) meer is dan alleen het aantal kilometers. Communicatie met SOS International en de Alarmcentrale van de ANWB verliep nog het beste via de ‘ouderwetse mail’, want die trekt zich niks aan van tijdsverschil.

In de afgelopen drie weken hebben we ook regelmatig geskypt met Raymond, Maurice, Karlijn en Lucien. En zelfs met Little Emma, die verrast opkeek als ze twee tekenfilmfiguren op het schermpje zag verschijnen. Maar er waren blikken van herkenning, ook al gaf ze dat met woorden nog niet toe. Maurice en Lucien hebben ook van daaruit regelmatig dingen voor ons geregeld, en daar zijn we ze dankbaar voor.

Binnenkort hopen we ze in Grubbenvorst weer live te kunnen zien. En moeten we om Raymond te zien ons weer ‘behelpen’ met Skype. Leuk om met eigen ogen gezien te hebben hoe hij leeft en werkt in Dunedin. En bewondering voor hem hoe hij het allemaal klaar speelt, want het is een grote stad met de steilste straten die ik ooit in een stad gezien heb. En dan te bedenken dat hij die elke dag op en af loopt. Zijn wonder dat hij na een jaar de kuiten heeft gekregen van Crocodile Dundee. Raymond maakte onze vakantie nog aparter dan die al was.

GEPLANDE TERUGREIS WORDT UITGESTELD

Vandaag, vrijdag 10 april, heeft Gemma weer een consult gehad in het St. George's Hospital - Southern Eye in Christchurch. De conclusie na afloop was als volgt:

Terugvliegen is op dit ogenblik nog niet mogelijk, omdat de gasbel nog niet volledig uit het geopereerde oog verdwenen is. Dat zal naar alle waarschijnlijkheid in de loop van de volgende week gebeuren. Het netvlies zit vast, En dat is belangrijk.
De opgetreden staar (cataract) wordt hopelijk spoedig in Nederland (Maastricht) aangepakt, omdat Gemma natuurlijk nog steeds niet of nauwelijks kan zien. Ook vanwege haar rechteroog met slechts 5% zicht. Lezen en schrijven is nu niet mogelijk.

De geplande vlucht van a.s. zondag vanuit Auckland is definitief van de baan. Het wordt Christchurch. Alleen staat de dag nog niet vast. Gemma moet zelf aangeven wanneer de gasbel weg is. Daarvoor is wel nog een finaal consult in het ziekenhuis nodig. Pas wanneer de arts verklaart dat Gemma 'fit tot fly' is (en dat is het geval wanneer de gasbel volledig is opgelost) kan de terugvlucht, in overleg met de ANWB Alarmcentrale geboekt worden.
Het betekent, zoals het er nu naar uitziet, dat we een keer in de loop van de volgende week zullen vertrekken. Hopen we.

Onze aanwezigheid bij de familiereunie (LILA) op 18 april komt daardoor mogelijk in de gevarenzone, voor ons althans. Toch hopen we nog steeds er bij te kunnen zijn. We hebben er beide erg naar uitgezien, en het zou erg jammer zijn die dag te moeten missen.

Wat we de komende dagen gaan doen, weten we zelf ook nog niet. Morgen moeten we onze lodge uit (volgeboekt voor het weekend). Voor 1 nacht logeren we in het bed&breakfast in Christchurch waar we eerder op onze rondreis al te gast waren. Voor daarna zien we wel.
De Alarmcentrale van de ANWB zal dus in overleg met ons de terugreis boeken, op het moment dat het kan.

We hopen jullie allemaal snel weer te zien.
En danken iedereen die in de vorm van mail, app, skyp of op een andere manier met ons meeleeft. Het doet erg goed. Dank daarvoor.
Heel veel groeten van Gerard en Gemma

NOG GEEN EINDE AAN ALLE OOGPROBLEMEN

Het was vanmorgen toch even een flinke tegenvaller bij het consult in het ziekenhuis van Christchurch.

De stand van zaken na de oog-operatie van Gemma is als volgt: 

Het zicht is er nog niet. Dat had eigenlijk wel gemoeten volgens de prognose van een week eerder. De gasbel is nog niet helemaal verdwenen, waardoor een terugvlucht naar Nederland nog niet mogelijk is. De arts, Dr. J. Borthwick, denkt wel dat het gas waarschijnlijk begin volgende week helemaal verdwenen is.

Echter tijdens de operatie, of naar aanleiding daarvan, is er waarschijnlijk staar ontstaan. In ieder geval is er een vertroebeling opgetreden. Vanwege die vertroebelde lens kan hij het oog van binnen niet goed bekijken. Hij overweegt dus hier (NZ) al eventueel een staaroperatie uit te voeren om dit probleem op te lossen, maar hij moet eerst de zekerheid hebben dat dat de oorzaak is van het probleem van het niet kunnen zien. Omdat Gemma ook met haar rechteroog nauwelijks iets ziet, is het functioneren erg moeilijk op dit ogenblik. Van echt genieten is dus geen sprake.

Er is een vervolgafspraak gemaakt op vrijdag 10 april om 16.30 uur. Dan wordt bekeken of er verbetering is in het zien. En of de gasbel verdwenen is. En of het veilig is om te vliegen. 

Afwachten dus. Er is een heel kleine kans dat we zondag terug zullen vliegen. 

Het is al met al behoorlijk klote. En we hadden dit niet echt verwacht. Voorlopig blijven we in Christchurch. Noodgedwongen.

Namens Gemma iedereen bedankt voor de mails ter ondersteuning. Het doet goed iets van het thuisfront te horen.

TOT 7 APRIL GEEN BERICHTEN

TOT 7 APRIL GEEN BERICHTEN

Het linkeroog van Gemma heeft tijd nodig om weer op orde te komen na de operatie. Het zicht is minimaal, en dat zal nog wel een aantal weken duren. Omdat het rechteroog ook minimaal zicht heeft (5%) is er geen ondersteuning. Het is allemaal heel erg beroerd. En soms zie je het niet zitten allemaal. Vandaar even een stop in de berichtgeving. Kortom: het is KLO…. Allemaal.

HET VERHAAL VAN HET GROENE POLSBANDJE: UPDATE 1 van 29-31 MAART

Nu we bijna gedwongen zijn tot verbanning naar Nieuw Zeeland, althans niet in vrijheid door het land kunnen reizen, maken we er maar het beste van. Een dag of vier na de vitrectomie vanwege de netvliesloslating, is er een soort gelatenheid over ons gekomen. Het is niet anders: wachten op het definitieve resultaat van de operatie. In een relatieve rust. We logeren in een soort Norman Bates Hotel uit Hitchcock’s Psycho. Hier in Timaru (want daar zijn we neergestreken voor 2 dagen) heet het onderkomen gewoon Sefton Homestay Bed&Breakfast.  Je schoenen moeten onder aan de trap blijven staan, om vervolgens op kousenvoeten naar boven te sluipen. Op de massieve voordeur is een Jacobsschelp bevestigd. Pas op de dag van vertrek zal ik te weten komen dat onze gastvrouw een aantal jaren vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela heeft willen lopen. Maar in Astorga, vlak voor de gruwelijke beklimming van O Cebreiro vanwege fysieke problemen op heeft moeten geven.

Mevrouw Bates (maar zo heet ze in werkelijkheid natuurlijk niet) serveert een fantastisch ontbijt ’s ochtends. Gepocheerde eieren, veel fruit, yoghurt en ander gezond voedsel. De tweede dag zitten we een tijd in haar rozentuin te lezen. Geen spoor van Norman.

Maar er zijn meer perikelen. Bij Baby Emma van Maurice en Karlijn is een paar dagen geleden een heel vervelende oorontsteking geconstateerd. Wel 40 graden koorts had ze de afgelopen dagen, slecht slapen, huilerig, grieperig, en nog een heleboel leed. Jammer dat we er niet bij zijn om wat te assisteren. Want voor Maurice en Karlijn gaat het werk gewoon door, en vanwege Emma zijn de nachten kort, en vaak onderbroken.

En dan is er Lucien. Die laat ineens weten dat hij op 31 maart zijn bul uitgereikt zal krijgen. Basisarts!! En wij kunnen daar niet bij zijn. Omdat hij zijn laatste tentamen een week geleden haalde, en op 1 april (geen grap) een toets moet afleggen om in aanmerking te komen voor zijn opleiding tot volwaardig huisarts (die opleiding start pas op 1 september), moet hij formeel in het bezit zijn van zijn bul. In allerijl is er dus een uitreiking georganiseerd. Hollandse flexibiliteit, heet dat.

Het is natuurlijk doodzonde dat we er niet zijn, en dat ook Maurice vanwege Emma’s ziekte verstek moet laten gaan. Maar na terugkomst zullen we een daverend feest organiseren. Dat hebben we hem al via Whatsapp laten weten.

Ondertussen zakken wij geleidelijk af richting Dunedin en Raymond. De eerste dagen na de operatie wilden we toch redelijk dicht in de buurt van Christchurch blijven. Mocht er zich wat voordoen, dan zijn we snel terug bij de kliniek van Southern Eye. Inmiddels ook de rekening ingezien van de operatie: meer dan 11.000 Nieuw Zeelandse dollars. En dan heb ik het nog niet eens over de andere gemaakte medische kosten in Kaikoura en in Blenheim: cash af moeten rekenen. En er komen straks weer nieuwe kosten naar aanleiding van het consult op 7 april. En de kosten van de apotheek.

Gelukkig denkt SOS International fantastisch mee. Het wederzijdse mailverkeer gaat snel, en op vragen krijg ik abrupt antwoord. Zoals over de bijkomende kosten die onder de reisverzekering vallen: retourvlucht, autohuur, extra hotels, afzeggingen etc. Er zal na terugkomst in Nederland nog een heleboel papierwerk wachten. Maar dat is van later zorg. Eerst het verhaal over het Groene Polsbandje.

Sinds haar operatie draagt Gemma een gifgroen polsbandje. Dag en nacht om houden, is het gebod. Mocht er zich op weg wat voordoen, zoals een ongeluk, dan weten de medische diensten wat hen te doen staat. Dit is de tekst op het polsbandje:

                                                       

WARNING: Gas bubble in eye

Use of Nitrious Oxide (N2O) or change in atmosferic pressure may cause an increase in IOP resulting in blindness. Contact Ophtalmologist on reverse side of bracelet before treatment.

Aan de andere kant worden vervolgens de gegevens van het ziekenhuis en de behandelende specialist in het St. George’s Hospital – Southern Eye in Christchurch vermeld.

Op 30 maart besluiten we een uitstap te maken naar Oamaru, een uur rijden, o.a. om een goed onderkomen met goed werkend internet te zoeken voor de komende dagen. Het weer is prima. Aan de linkerkant de hoge besneeuwde toppen op de blauwgrijze bergen van de Southern Alps. Op Highway no. 1 is het rustig. De zon schijnt. In een van de spaarzame dorpen (een paar huizen aan de mainroad) laat ik de tank nog even voldoen. Het biedt tevens om mijn jekker uit te doen, en ook Gemma ontdoet zich van haar vest, want het begint goed warm te worden.

In Oamaru nemen we de lunch: ik een flink bord wedges (zoek maar op), Gemma een oneetbare betonsoep. Daarna op zoek naar een motel, dat we uiteindelijk vinden na eerst de snelheid van het internet uitgeprobeerd te hebben. Het normale aanbod via Zenbu bevredigt niet, waarna ik de jonge manager van het Avenue Motel vraag of hij zijn eigen internet provider niet ter beschikking wil stellen. Belkin. Dat werkt een stuk sneller. Deal. We nemen de kamer voor twee nachten. We beloven morgen terug te komen van de heel verre achterneef van Jezus (want mager, lange baard, op blote voeten, en zijn jongste kind heet Isaia), en vangen de terugreis naar Timaru aan. En jullie denken al een tijd: waar blijft in godsnaam dat groene polsbandje? Boter bij de vis: hier!

Bij de lunch had ik Gemma al gevraagd waar haar groene polsbandje gebleven was. Ze had het nog niet gemist. Misschien thuis (in Timaru) laten liggen?  Of bij het uittrekken van haar vest in de mouw blijven zitten? Niks in het blauwe vest te vinden.

Ik besluit toch maar te stoppen bij het Caltex tankstation van vanochtend. De licht gehandicapte jongen (zijn moeder hanteert de vulslang), die onze voorruit afgesopt heeft weet het zich onmiddellijk te herinneren. Loopt naar de vuilnisbak naast de pomp, doet de klep open, en vist triomfantelijk het bandje uit de bak. Hij had zelfs de tekst gelezen, zegt ie. Meer dan gemiddeld geïnteresseerd, omdat hij zelf diabetes type I blijkt te hebben, en weet hoe belangrijk zoiets kan zijn. Maar hij kon natuurlijk negens terecht na zijn vondst. We geven hem 5 dollar voor zijn diensten.

En rijden na dit ‘wonder’ door naar Norman Bates. Om daar in de zon in de rozentuin te relaxen. Wolph luister naar muziek op de Ipad, en ik lees in ‘The World according to Garp’. ’s Avonds eten we in Zest, een tot restaurant omgebouwde kapel in het centrum van Timaru. Buiten zakt de oranje zon door zijn hoeven achter de donkerblauwe bergen in de verte. Nog een laatste opmerking: de 2 foto's m.b.t. de Great War (1914-1918) zijn gemaakt aan de harbour-side van Timaru. Daar is in het park een complete site ingericht ter herinnering aan de oorlog. Op 25 april is het ANZAC Day en is het ook Poppy Day, ter herdenking van alle gesneuvelde Nieuw Zeelandse soldaten in die oorlog.

En ik heb er in gelegen!!

29 MAART 2015: UPDATE OVER DE SITUATIE

Het is nu 29 maart hier. En hier is in dit geval Timaru. Maar er is nogal wat gebeurd de afgelopen dagen.

Gemma is vrijdagmiddag/avond geopereerd in een top-kliniek in Christchurch. Zaterdagmiddag terug voor consult (alle betrokken medewerkers opgetrommeld). Operatie lijkt geslaagd. Op 7 april vervolgconsult. Het zicht is heel beperkt. Niet eigenlijk. Maar het zal zich de komende tijd gaan herstellen. Tot dan afwachten

Er mag voorlopig niet gevlogen worden. In overleg met SOS International wordt t.z.t. bepaald, wanneer dat verantwoord is. SOS Internationale heeft o.a. geregeld dat de rekening van de operatie niet vooraf betaald hoefde te worden. Voorafgaand aan de operatie moest dat (inclusief schriftelijke bevestiging) binnen een uur geregeld worden in het ziekenhuis. Hectische ogenblikken.

Het ziekenhuis heeft een vlakbij gelegen hotel voor ons geregeld, op nog geen 500 meter. Wel zelf betalen. We zijn er twee dagen gebleven in dat Victoriaanse hotel. Duur, maar goed.

Vandaag, 29 maart, zijn we doorgereden naar Timaru, zo’n 180 kilometer zuidelijker. Aan de kust. Voorlopig voor twee dagen weer. Want mocht er iets zijn dan moeten we snel in Christchurch kunnen zijn. Als alles vertrouwd lijkt zullen we met Pasen bij Raymond in Dunedin zijn, opnieuw 200 kilometer zuidelijker.

Hieronder nog het blog dat ik voorafgaand aan de oogperikelen van Gemma begonnen was. Want we waren immers aanbeland in Kaikoura. Dat we de volgende dag ’s avonds alweer in Blenheim (het noorden van het Zuidereiland) zouden zitten hadden we niet kunnen vermoeden. Sterker nog: op de ochtend voor dat vertrek hebben we nog een boottocht gemaakt om de walvissen te spotten.

Maar in Blenheim eerst naar het Emergency Department van het ‘ziekenhuis’ (of wat daar voor door moest gaan). Uren zitten wachten. In het donker naar een onderkomen, dat ook weer vooraf geregeld was. In dit geval door de eigenaar van het hotel in Kaikoura. En de volgende ochtend in Blenheim naar een echte oogarts, die vervolgens onmiddellijk doorverwees naar de oogkliniek in Christchurch. Auto in, en rijden:, bijna 4,5 uur.

Ik zal ook nog wat foto´s laten zien van de dagen voorafgaand aan het malheur. Zonder tekst. De beelden spreken voor zich. Maar eerst de tekst bij aankomst in Kaikoura.

  

KAIKOURA

De weken razen voorbij. De Tijd is een factor die tijdens het reizen zijn eigen gang gaat. En zich als altijd eigenzinnig gedraagt. Je denkt, zoals in ons geval, zes weken lang (een zee van tijd!) voor alles wat je onderweg tegenkomt alle tijd te nemen. Vergeet het maar. Zoveel ballast dat zonder aanziens des persoons je Tijd ontneemt. Van A naar B reizen, van B naar C enz. Koffers elke dag weer opnieuw rangeren. Eten. Slapen (de onzichtbare Tijd). Niet normaal hoeveel Tijd je her en der morst. En dan is er nog het contact met het thuisfront, dat voor een deel (Raymond) nu eens dichtbij is. Mail, Whatsapp, Skype, Blog: het vliegt onzichtbaar door de lucht. De uren tellen niet, ze zijn je afgepakt. Bij je volle verstand.

En dan lees je Geert Mak: Reizen zonder John (2010). Voor de derde keer nu al. Zijn roadtrip door Amerika, in navolging van John Steinbeck’s Travels with Charley (1960) . Vijftig jaar na dato. Het blijft interessante materie. Een reisboek. Kost tijd, zonder dat je het in de gaten hebt. Diefstal. Geert Mak: Na een poosje op pad te zijn, het reisritme zich vast in ons lijf heeft genesteld en de koffers ons voornaamste meubilair zijn geworden, merk ik dat er iets vreemds gebeurt in mijn dromen en gedachten. Ze zijn niet hier, ze hebben de neiging om voortdurend  de oceaan over te vliegen, terug naar huis. Tijdens zo’n reis word je blijkbaar op een vreemde manier geprikkeld, niet door wat je meenaakt, maar vooral door alles wat er niet is, iedereen die je hebt achtergelaten, al die steden landschappen waarmee je zo intens verbonden blijkt te zijn.

Iets van de gedachten van Geert Mak kan ik wel volgen. Werd hij in 2010 minder, of zelfs helemaal niet, door alle sociale media van de road gehouden dan wij? In zijn boek rept hij er met geen woord over. Ik houd het voorlopig op een soort binnenste buiten gekeerd Fernweh. Tot zover deze bespiegelingen, want we zijn alweer op weg. Op weg naar Kaikoura, aan de oostkust van Southland, het Zuidereiland. Daar is weer de zee, de South Pacific. En de zee is als geen ander in staat alles met elkaar te verbinden.

De reisdag van 25 maart is kort. Slechts 132 kilometer, naar de kust van de South Pacific, Kaikoura. Maar opnieuw is de weg een achtbaan. Het schiet niet echt op. Slalommen tot je een ons weegt. Gelukkig is het landschap alleszins om aan te zien. Wanneer is dat eigenlijk nu eens niet het geval in Nieuw Zeeland? Droog, dat wel. Erg droog. Hier en daar, in de lager gelegen delen is het groener vanwege de nabijheid van water, een rivier. Maar de loofbomen zijn opzichtig bezig zich van hun zomerkleur te ontdoen.

Een kilometer of 25 voor Kaikoura ligt daar weer, diep beneden je, de oceaan te glimmen in de flauwe zon. Het zal vandaag zo’n 20 graden worden. We lunchen aan de kust, een kiezelstrand. Blijkbaar staat het strand bekend om zijn beroemde Paua schelpen. Spreek uit: Pawa. Prachtige blauw-groene exemplaren. Parelmoer. In het museum van Christchurch zagen we er al een heleboel. Op dit strand zijn er wel te vinden, maar ze zijn allemaal beschadigd door de branding. Of gewoon omdat iemand er op getrapt heeft. De mooie, gave exemplaren zijn natuurlijk allang verdwenen.

Op de film heb ik hem met de staart boven water

We logeren even noordelijk buiten het dorp in het Aspen Court Hotel. Mooie. Grote kamer, met terras dat uitzicht biedt op de donkere bergketen (’s winters bedekt met sneeuw, nu niet), en aan de andere kant vrij zicht op de oceaan. We hadden het slechter kunnen treffen. 

DOWN - UNDER: andere berichten

Een aantal dagen geen blogs geplaatst. Dat heeft een reden.
Vlak voor onze oversteek naar het Noordereiland is er een einde gekomen aan de rondreis.

Een paar dagen geleden in Hamer Springs constateerde Gemma wat problemen in haar linker (= goede) oog. Toch de volgende dag doorgereden naar Kaikoura, voor 2 nachten. Dat werd uiteindelijk 1 nacht. Na aankomst al een 'dokter' geraadpleegd, maar dat was een kwakzalver. De volgende ochtend toch nog op Walvosvaart geweest (en gezien!), maar de problemen werden erger. In Kaikoura 's middag Medisch Post bezocht, resulteerde in doorverwijzing naar echte arts: een specialist in Blenheim (150 km kronkelige kustweg noordelijker). We zijn onmiddellijk vertrokken. Vanmorgen daar om 8.30 consult.
De diagnose was ernstig: netvlies loslatingen (ondanks het feit dat alles al rondom gelaserd was). Doorverwezen naar ziekenhuis, c.q. speciale kliniek in Christchurch. Dus weer naar het zuiden: meer dan 4 uur rijden!
Ze is daar vanmiddag om 5 uur geopereerd. Door de 'beste oogarts van Nieuw Zeeland', in een topkliniek. Nu in hotel in Christchurch. Morgenmiddag terug voor nazorg / consult. Er heeft een zogenaamde vitrectomie n plaatsgevonden, waardoor da 'gaten' gedicht en gehecht zijn, incl. laser. Omdat het oog met gas gevuld is, mag er 2 tot 3 weken niet gevlogen worden. Ons verblijf wordt dus anders.
Wat het wel wordt weten we nog niet.
We houden jullie op de hoogte

Groet van Gemma en Gerard

VOOR EEN ZWAVELBAD NAAR HANMER SPRINGS

Het is droog gebleven vannacht. En ook bij het vroege opstaan (we krijgen 415 kilometer voor de kiezen) is het droog. Bewolkt, maar minder zwaar dan gisteren. Dat zal de hele dag min of meer zo blijven, maar in de loop van breekt ook de zon zo nu en dan fel door. Om 9.00 uur zijn we on the road. Volle tank.

Er is nog weinig verkeer op de weg, maar echt opschieten doet het de eerste uren niet: veel bochtenwerk, steeds vaart minderen, afremmen. Het lijkt soms wel een achtbaan waar je overheen rijdt. We scheren langs de Westcoast en zien flarden van de Tasmanzee. Tot aan Hokitika, na een paar honderd kilometer, doen we het nagenoeg zonder stop. Daar drinken we koffie. En duiken even in de lokale industrie: jade carving. De mooie groene steen glimt je in alle soorten en maten tegemoet. Annex zijn de werkplaatsen te bekijken, waar werknemers bezig zijn de stenen de snijden en te polijsten.

Verder. Ross is opnieuw een oud gouddelvers-stadje. Net als veel andere dorpen hier in Nieuw Zeeland is ook Ross 1 lange straat met saloons, een kleine winkel, een lodge en een tankstation. Cowboydorpen. Gammele houten huizen, slecht in de verf. Veranda’s. Oude huisraad in de voortuin. Tuin?

Na Greymouth slaan we rechtsaf het binnenland in. Honderden kilometers regenwoud  zien we volledig andere landschappen voor ons opdoemen. Droger is het ook. Veel droger. De overal aanwezige grote borden (een soort windrozen) die de niveau van het brandgevaar aangeven staat constant op EXTREME.

Andere zaken blijven hetzelfde, zoals de tientallen rivieren die zich in ijltempo naar de kust spoeden. Met regelmaat rijden we dus over one lane bridge Baileybruggen. Soms vormen de bergstromen ongelooflijk brede lagunes voor bergpuin. De oevers zijn steppen, begroeid met hoogopgaand dor gras. Wuivend geel.

En nog droger wordt. En de rivierbeddingen nog breder. Het water is paarzaam. De keienmassa imponerend. Da schaduwen worden langer. De bergen donkerder. Het neigt naar het einde van de middag. Stoppen regelmatig om de indrukwekkende natuur beter te laten doordringen. Vlak voor Hanmer Springs, het loopt tegen 4 uur, belandt je hoog boven de meanderende rivierstromen. Het uitzicht is er weergaloos.

Het onderkomen voor de twee komende dagen in het Spa Lodge Motel is eenvoudiger dan bij de Fox Glacier. Vergane glorie een beetje, neigend naar oud geworden hippievolk. En voor het eerst ook gehorig. Niet dat we alles van de bejaarde buren kunnen volgen, maar toch. En die zitten net naast ons, terwijl driekwart van de lodge leeg staat.

Hanmer Springs oogt rustig, veel lodges en bars en eetgelegenheden. Alles overheersend in het dorp is het grote Spa complex. Maar dat is voor morgen.

’s Avonds eten we in, volgens de Lonely Planet gids, de beste bar en eettent van dit kuuroord: Monteith’s Brewery Bar. Volgens de reisgids the best pub in town. Features lots of diofferent Monteith’s Beers to full meals. Live musicians kick off from 4pm Sundays. Mar vandaag is het mandag, geen zondag helaas.

De tent zit afgeladen vol. De potten bier zijn groot, tot wel anderhalve liter. Tot de rand gevuld. Ik laat me ook maar een stevige Dark Monteith’s vullen. Wolph houdt het bij koele witte wijn. En even later tovert de kok een plateau spiezen met vlees voor Wolph, en voor mij een houthakkersbord vol fish & chips. Een onbeschaamd hoog opgetaste stapel onverantwoord voedsel.

Over houthakkers gesproken. De grote tv-schermen laten alleen maar beelden zien van gebodybuilde houthakkers zien die het tegen elkaar opnemen in verschillende disciplines: boomstammen doorhakken, met een kettingzaag schijven hout van de stam zagen, met een bijl op een roos gooien (een soort dart voor stoere jongens).

De afgewerkte stamkroegjongens geven commentaar. Ze werken in de bouw van weer een volgende logde of winkelcentrum in Hanmer Springs. Je kunt hier zo aan het werk zagen we op borden op de bouwterreinen: builders gezocht.

De volgende ochtend staat de zon al vroeg voor de deur. Het zal zo’n 24 graden worden hier. Om een uur of half elf melden we ons bij de Hanmer Springs Thermal Pools. Hoewel we eerst de ‘foute’ ingang te pakken hebben. Gestroomlijnde dames ontvangen je daar met alle egards voor een Smoothing Sugar Scrub Body Experience, c.q. een Detox Body Cocoon of een Thermal Gel Wrap and Facial Ritual, respectievelijk voor 175, 165 of 190 Kiwi-dollars. Totale duur van de behandelingen: 80 minuten.

We worden doorverwezen naar de Thermal Pools. En niet veel later liggen we daar in de Rainbow and Rock Pools (33-37 graden), in de grote bak voor Aqua Therapy (37-39 graden; ‘Adults only’) en de Sulphur Pools (40-42 graden). Alles borrelt. Opvallend veel 65-plussers of nog hoger van leeftijd hebben zich voor hun algehele revitalisatie in deze rond, hexagonale en andere geometrische bakken gestort. Keurig onder submarine zitbankjes. Uiteraard gaan we ook voor de zwavelbaden. Wie wil er nou eens niet in naar rotte eieren stinkend warm water zitten. Bijna gevleugeld klapwieken we even later de bak uit. Het Lourdes-wonder lijkt geschiedt. Alle lichaamsopeningen gereinigd, alle zonden uitgerookt.

Eigenlijk word je van zo’n dag niks doen meer lamlendig dan je het schompes lopen tegen de Franz Josef Glacier. Morgen weer gewoon on the road. Voor straf vanavond niet naar de Monteith’s Brewery Bar. Wolph kookt en bakt zelf op het elektrische fornuis van onze Lodge. Ten opzichte van gisteravond wordt het Haute Cuisine. En de wijn die we gisteravond nog in de supermarkt hier gekocht hebben is ook nog niet eens op. Feest, dus. Alleen gaat om 18.00 uur het brandalarm af. Wat er loos is, weten we voorlopig niet. De brandweerkazerne ligt hier op nog geen 100 meter vandaan.

ZWOEGEN NAAR DE VOET VAN DE FRANZ JOSEF GLACIER

Het bloggen is geen feest vanuit het Lake Matheson Motel bij Fox Glacier. Daar reis je dan 20.000 kilometer voor. De Wifi is op sterven na dood. We geven de moed op. Vandaar dat jullie de blogs over de afgelopen dagen later te zien krijgen. Pas vanuit Hanmer Spring (maandag 23 maart; we zitten inmiddels 415 kilometer verder). Maar de dag van gisteren willen we jullie niet onthouden. Want niet alleen is er geen sneeuw te zien als ik mijn kop naar buiten steek op zondagmorgen, het is ook nog eens druilerig. En dat valt dan nog mee ook, want de hele nacht heeft het geregend dat het zeikte. Excusez le mot. Maar het roffelde aan een stuk door. Genoeg gezeurd…

Jullie dachten toch niet dat we de hele dag ouwe kranten zaten te lezen? Of naar al die zondagse dominees op teevee zitten te luisteren. Want daar is het van vergeven, vanmorgen. Het is de Lord voor en de Lord na. En voor de rest reclame, een uur lang lullen over een stofzuiger, of een Maori dansfestival in Auckland. Maar daar hebben ze in ieder geval goed weer.

Eitje gebakken, plungerkoffie gezet, en de auto in. Rijden in de richting waar het het minst grijs lijkt. Dat is richting Franz Josef Glacier. Amper 25 kilometer. Maar het wonder geschiedt (een kinderhand is gauw gevuld): de bewolking wordt dunner, en we zien zowaar flarden sneeuw op de toppen. Achter ons, bij Fox Glacier, is het nog steeds dicht bewolkt, naar regen.

Franz Josef onthaalt ons bij het begin van de weg omhoog met een kolkende rivier met ijskoud water. Die duikt vanuit het regenwoud ineens op, in een breed bed, zich een weg banend tussen de grote rotsblokken. Typisch voor zowel de Fox als de Franz Josef gletsjer is het feit dat de gletscher vlak bij de kust ligt, en zijn smeltwater afvoert via een stuk regenwoud aan de voet ervan.

Vanaf de brug over de rivier hebben we al een prachtig zich op de donkere kolossen met de eeuwige sneeuw, en het pakijs van de gletsjer. We besluiten het er maar op te wagen: doorrijden naar de parkeerplaats, 4 kilometer verderop, vanwaar je verschillende trails kunt volgen naar de voet van de gletsjer.

Het is er druk. Een informatiebord lat de verschillende trails zien, de kortste is 20 minuten (maar dan ben je nog een heel eind verwijderd van de sneeuw), de langste is anderhalf uur. In een overmoedige bui kiezen we voor de lange route. Immers: het is droog, en er staat niet veel wind, dus het weer zal de komende uren niet veel veranderen. Geen zon, dus geen fel blinkende sneeuw, maar ondanks de dikke bewolking heb je vrij zicht op de gletsjer. Eevn wat luchtiger kleding aan, want de temperatuur is prima: 18 graden. Voor het eerste de alpine wandelstok uit de kofferbak gehaald. Wolph doet alles met losse handen. Maar ik denk vooral bij het afdalen voordeel te hebben van die stok. En dat zal op de terugweg blijken.

De tocht voert aanvankelijk via een stukje regenwoud, houten bruggen over ristelend water en stenige paden in de droge gedeelten van de rivierbedding. Daarna wordt het ruiger. In de diepe kloven gaat het water tekeer als een damesuitje naar de huishoudbeurs. Horen en zien, dus. In de heel verre verte komt Franz Josef nog steeds geen stap dichterbij. Opmerkelijke steenvelden (een soort gneis?) passeren we. Op de stenen roodbruine en groengele korstmossen. Een fantastisch buitenaards gezicht. Prachtig van kleur. Maar ook die stenen functioneren niet als vliegend tapijt. We moeten het toch echt zelf doen. Een Duitser wil ons tijdens een korte stop wel even digitaal vereeuwigen.

Hoe langer de tocht duurt, hoe meer geaccidenteerd het terrein wordt. Hoe meer er geklommen en gedaald moet worden. Bovendien is het pad nogal glibberig vanwege de regenval van vannacht. Kortom: je kunt beter naar een natuurfilm op teevee kijken. Maar we geven het niet op, ondanks de druppels die spaarzaam beginnen te vallen. Dan doen we toch net alsof we Indiana Jones en Calamity Jane uit Grubbenvorst zijn?

We halen het eindpunt. Verder gaat niet, want de Nieuw Zeelandse Rangers hebben een touwtje gespannen. En daar sta je toch maar mooi op nauwelijks 200 meter afstand van de voet van de gletsjer. Een machtige muur van ijs. Hier en daar blauwig of bestrooid met gruis. Met aan de top kartelingen (als een soort haaientanden) van oude sneeuw. Het bewijs dat we hier echt te voet geweest zijn, levert een Amerikaanse backpacker uit Oregon die ons voor deze muur van ijs en sneeuw vereeuwigd.

En dan moet je nog naar beneden. De poten worden moe, maar Wolph dartelt als een veulen de berg af. Die heeft vanmorgen (toen ik even niet oplette) aan de epo gezeten. Ze ontkent in alle toonaarden, maar ik krijg het er vanavond (na wat verantwoorde folteringen) wel uit. Toch zijn we na afloop tevreden over onszelf. Maar een flesje wijn gehaald in de plaatselijke Dairy van Fox Glacier. En opgedronken natuurlijk.