29 MAART 2015: UPDATE OVER DE SITUATIE

Het is nu 29 maart hier. En hier is in dit geval Timaru. Maar er is nogal wat gebeurd de afgelopen dagen.

Gemma is vrijdagmiddag/avond geopereerd in een top-kliniek in Christchurch. Zaterdagmiddag terug voor consult (alle betrokken medewerkers opgetrommeld). Operatie lijkt geslaagd. Op 7 april vervolgconsult. Het zicht is heel beperkt. Niet eigenlijk. Maar het zal zich de komende tijd gaan herstellen. Tot dan afwachten

Er mag voorlopig niet gevlogen worden. In overleg met SOS International wordt t.z.t. bepaald, wanneer dat verantwoord is. SOS Internationale heeft o.a. geregeld dat de rekening van de operatie niet vooraf betaald hoefde te worden. Voorafgaand aan de operatie moest dat (inclusief schriftelijke bevestiging) binnen een uur geregeld worden in het ziekenhuis. Hectische ogenblikken.

Het ziekenhuis heeft een vlakbij gelegen hotel voor ons geregeld, op nog geen 500 meter. Wel zelf betalen. We zijn er twee dagen gebleven in dat Victoriaanse hotel. Duur, maar goed.

Vandaag, 29 maart, zijn we doorgereden naar Timaru, zo’n 180 kilometer zuidelijker. Aan de kust. Voorlopig voor twee dagen weer. Want mocht er iets zijn dan moeten we snel in Christchurch kunnen zijn. Als alles vertrouwd lijkt zullen we met Pasen bij Raymond in Dunedin zijn, opnieuw 200 kilometer zuidelijker.

Hieronder nog het blog dat ik voorafgaand aan de oogperikelen van Gemma begonnen was. Want we waren immers aanbeland in Kaikoura. Dat we de volgende dag ’s avonds alweer in Blenheim (het noorden van het Zuidereiland) zouden zitten hadden we niet kunnen vermoeden. Sterker nog: op de ochtend voor dat vertrek hebben we nog een boottocht gemaakt om de walvissen te spotten.

Maar in Blenheim eerst naar het Emergency Department van het ‘ziekenhuis’ (of wat daar voor door moest gaan). Uren zitten wachten. In het donker naar een onderkomen, dat ook weer vooraf geregeld was. In dit geval door de eigenaar van het hotel in Kaikoura. En de volgende ochtend in Blenheim naar een echte oogarts, die vervolgens onmiddellijk doorverwees naar de oogkliniek in Christchurch. Auto in, en rijden:, bijna 4,5 uur.

Ik zal ook nog wat foto´s laten zien van de dagen voorafgaand aan het malheur. Zonder tekst. De beelden spreken voor zich. Maar eerst de tekst bij aankomst in Kaikoura.

  

KAIKOURA

De weken razen voorbij. De Tijd is een factor die tijdens het reizen zijn eigen gang gaat. En zich als altijd eigenzinnig gedraagt. Je denkt, zoals in ons geval, zes weken lang (een zee van tijd!) voor alles wat je onderweg tegenkomt alle tijd te nemen. Vergeet het maar. Zoveel ballast dat zonder aanziens des persoons je Tijd ontneemt. Van A naar B reizen, van B naar C enz. Koffers elke dag weer opnieuw rangeren. Eten. Slapen (de onzichtbare Tijd). Niet normaal hoeveel Tijd je her en der morst. En dan is er nog het contact met het thuisfront, dat voor een deel (Raymond) nu eens dichtbij is. Mail, Whatsapp, Skype, Blog: het vliegt onzichtbaar door de lucht. De uren tellen niet, ze zijn je afgepakt. Bij je volle verstand.

En dan lees je Geert Mak: Reizen zonder John (2010). Voor de derde keer nu al. Zijn roadtrip door Amerika, in navolging van John Steinbeck’s Travels with Charley (1960) . Vijftig jaar na dato. Het blijft interessante materie. Een reisboek. Kost tijd, zonder dat je het in de gaten hebt. Diefstal. Geert Mak: Na een poosje op pad te zijn, het reisritme zich vast in ons lijf heeft genesteld en de koffers ons voornaamste meubilair zijn geworden, merk ik dat er iets vreemds gebeurt in mijn dromen en gedachten. Ze zijn niet hier, ze hebben de neiging om voortdurend  de oceaan over te vliegen, terug naar huis. Tijdens zo’n reis word je blijkbaar op een vreemde manier geprikkeld, niet door wat je meenaakt, maar vooral door alles wat er niet is, iedereen die je hebt achtergelaten, al die steden landschappen waarmee je zo intens verbonden blijkt te zijn.

Iets van de gedachten van Geert Mak kan ik wel volgen. Werd hij in 2010 minder, of zelfs helemaal niet, door alle sociale media van de road gehouden dan wij? In zijn boek rept hij er met geen woord over. Ik houd het voorlopig op een soort binnenste buiten gekeerd Fernweh. Tot zover deze bespiegelingen, want we zijn alweer op weg. Op weg naar Kaikoura, aan de oostkust van Southland, het Zuidereiland. Daar is weer de zee, de South Pacific. En de zee is als geen ander in staat alles met elkaar te verbinden.

De reisdag van 25 maart is kort. Slechts 132 kilometer, naar de kust van de South Pacific, Kaikoura. Maar opnieuw is de weg een achtbaan. Het schiet niet echt op. Slalommen tot je een ons weegt. Gelukkig is het landschap alleszins om aan te zien. Wanneer is dat eigenlijk nu eens niet het geval in Nieuw Zeeland? Droog, dat wel. Erg droog. Hier en daar, in de lager gelegen delen is het groener vanwege de nabijheid van water, een rivier. Maar de loofbomen zijn opzichtig bezig zich van hun zomerkleur te ontdoen.

Een kilometer of 25 voor Kaikoura ligt daar weer, diep beneden je, de oceaan te glimmen in de flauwe zon. Het zal vandaag zo’n 20 graden worden. We lunchen aan de kust, een kiezelstrand. Blijkbaar staat het strand bekend om zijn beroemde Paua schelpen. Spreek uit: Pawa. Prachtige blauw-groene exemplaren. Parelmoer. In het museum van Christchurch zagen we er al een heleboel. Op dit strand zijn er wel te vinden, maar ze zijn allemaal beschadigd door de branding. Of gewoon omdat iemand er op getrapt heeft. De mooie, gave exemplaren zijn natuurlijk allang verdwenen.

Op de film heb ik hem met de staart boven water

We logeren even noordelijk buiten het dorp in het Aspen Court Hotel. Mooie. Grote kamer, met terras dat uitzicht biedt op de donkere bergketen (’s winters bedekt met sneeuw, nu niet), en aan de andere kant vrij zicht op de oceaan. We hadden het slechter kunnen treffen.