Pas vanmorgen hebben we
pas goed in de gaten dat het apart gelegen gedeelte van de Blue Peaks Lodge
bijna volledig bewoond wordt door de Harley Davidson jongens. De eerste motoren
beginnen om acht uur al te ronken. Vroeg op, die boys. Op de smalle
parkeerplaatsen staan meer imponerende motoren dan personenauto’s. Buiten staan
de Beastie Boys hun zwart lederen pak recht te trekken. En hun tattoos en hun
grijze Aaan beide zijden van de Toyota duiken sinterklaasbaarden te aaien. Maar
eerlijk is eerlijk: we hebben vannacht helemaal geen last van ze gehad.
Schoothondjes. Zo hebben ze zich gedragen.
Om 9.10 uur zijn we on the road. Wie durft nog te beweren
dat vakantie alleen maar lui achterover liggen is. De route van vandaag, van
Queenstown naar de Fox Glacier, is ongeveer 327 kilometer. Even buiten
Queenstown de tank vol Unleaded 91, wat brood inslaan voor onderweg, en daar
glijden de donkere gekartelde donkere toppen van de Remarquables aan ons
voorbij. Aan onze linkerhand even later de donkere contouren van de Skippers Canyon. Dit imponerend stuk natuur diende als een van de 'decorstukken' voor de Lord of the Rings Trilogie van Peter Jackson. En even later, aan onze linkerhand, De lucht is zwaarbewolkt. Dat belooft weinig goeds. Maar misschien
zijn de Maori-goden vandaag met ons. Leven bij de dag. Er komt wat komt. De
temperatuur is goed, niet koud.
Eerst gaat het een tijd
omhoog en kijk je uit io alweer een langgerekt meer, Lake Waikatipu., dat als
een gigantische boemerang in het gebergte ligt. Maar dan volgt het echte werk,
omdat we (‘de snelste weg’?) de Cardrona rivier volgen, de Cardrona Valley
Road. Een prachtige, hoog op de oevers van het meer gelegen secundaire weg. Met
een opeenvolging van haarspeldbochten. Als ervaren alpine rijder is het alle
hens aan dek, maar de uitzichten zijn magistraal, ook omdat even later het
(wanneer houdt het nou eens op, dat elk nieuw meer weer de overtreffende trap
uit de kast moet halen?) Lake Hawea opduikt. Bij Wanaka een korte stop. Koffie.
Weer on the road duiken vergezichten
op aan de horizon gelegen coulissen van gekartelde toppen, in alle kleuren
blauw. Versluierd door de ochtendnevels.
Bij Lake Hawea komen we terecht op
State Higway 6. Aan beide zijden wordt de Toyota geëscorteerd door massieve
bergen van allemaal rond de 2 kilometer hoog. Links het Mount Aspiring
National Park. Rechts de Mc Kerrow Range
en de Young Range. Tot de Haast Pass (200 mtr.) gaat het omhoog. Er is
nauwelijks zon te zien, maar om ons een plezier te doen, kwam ie toch effe om
de hoek kijken bij Lake Hawea.
Het blijft bochtenwerk tot
aan de West Coast, maar niet met de scherpe haarspeldbochten van even geleden.
Regelmatig passeren we wat gammele bruggen over sissende rivieren die hun weg
naar zee zoeken. Alle bruggen, en dat zijn er tientallen vandaag, zijn allemaal
van het kaliber one lane bridge. Je
moet dus goed opletten dat je je aan de code houdt: letten op het bord dat
aangeeft of je voorrang hebt of niet. Bij wat lange bruggen zijn er halverwege vluchtvakken
aangebracht.
 |
| Eten uit de kofferbak |
Uiteindelijk bereiken we
de westkust. Het landschap waar we al anderhalf uur doorheen rijden, is
regenwoud. Alleen maar regenwoud. Groen Vijftig tinten groen. Bewoond is de
wereld hier al lang niet meer. Toen we vanmorgen Wanaka verlieten gaf onze
Tomtom aan dat we over 252 kilometer linksaf moesten slaan. Een rustgevende
gedachte.
We volgen een tijd de coast line. Tot aan het kleine Lake
Moeraki. Daar duiken we opnieuw het regenwoud in. Bij Bruce schampen we even de
Tasman Zee. Om via Jacobs Rivers koers te zetten naar de gletsjers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten