Maar het 'toetje' van ons verblijf in Raymond's Dunedin is imponerend: de Botanic Gardens zijn uitgestrekt, over zeer geaccidenteerd terrein (hoe kon het ook anders?), en met een uitzonderlijk gevarieerde vegetatie. Van Lottumse rozen tot Zuid Afrikaanse savanne bloemen, bomen en planten. Je voelt je er klein onder de gigantische sequoia's. Of je mediteert je binnenste buiten in de Japanse tuinen. Grote watervalkken wisselen af met exotische planten van rondom de Pacific. Kortom: je komt ogen te kort. Fietscompanero Frans Maas zou er dagen lang hyperventilerend uit als zijn lichaamsopeningen kunnen rondlopen.
Maar daar belt Raymond al. Het is amper 4 uur. Blijkbaar heeft hij het mes in het wetenschappelijk varken laten zitten voor de rest van de dag: hij komt eraan. Hij zal zich melden bij de vogelkooien met papegaaien uit Australie en Nieuw Zeeland. Die hadden we effe over het hoofd gezien, want on the top of the hill. De auto gepakt en met een omtrekkende beweging bergopwaarts naar een van de andere ingangen van het park. Daar meldt Raymond zich nog geen tien minuten later.
Om ons afscheid van Dunedin te vieren opnieuw nar Thai Land, maar nu is er een tafel vrij.Het zal een exquise maaltijd worden. Erg smakelijk, en licht verteerbaar. Uiteindelijk wordt het natuurlijk tijd om af te nokken. Om nog wat vanaf het balkon van Raymond over de stad te kijken. Of gewoon nog wat na te praten over ons verblijf hier. Morgenvroeg zullen we hem nog naar zijn werk brengen, waarna wij onze roadtrip vervolgen. We hebben ons erg thuis gevoeld bij hem. En hopelijk heeft hij niet al te veel last gehad van die grekende oudjes. Wij vonden het in ieder geval erg gezellig. Ook om te zien hoe hij zo ver van weg leeft, woont en werkt.
Om half acht gaat de wekker. Boven de baai van Dunedin breekt het hellevuur los: de stad lijkt in lichterlaaie te staan door de opkomende zon. Het ochtendritueel voltrekt zich als altijd: wassen, ontbijten, spullen voor de dag bij elkaar rapen. En voor ons: de koffers weer eens dichtklikken of ritsen. Raymond rijdt met ons mee tot het Otago Museum. Zij instituut voor Micobniologie en Immunolgie ligt er om de hoek. Het afscheid is er een met een snikje, maar Raymond verzekert ons dat hij over een aantal maanden wel weer op onze stoep in Grubbenvorst zal staan. Daar houden we hem aan.
De rit van vandaag is iets mer dan 300 kilometer. Te doen. We rijden noordwaarts, langs de kust, bijna tot aan Timaru. Is het in Dunedin nog zwaar bewolkt (maar droog), na Moeraki begint de zon echt door te breken. En als als we linksaf geslagen zijn richting bergen klaart het steeds meer op. Rond het middaguur is het stralend blauw. We zitten dan te lunchen in een parkje in Cave, een dorp van helemaal niks.
Het landschap rondom is inmiddels sterk veranderd. Grote geel geblakerde graslanden lopen oneindig door tot waar de echte grote jongens opdoemen. Ver daar achter nog zwaardere steenklompen: donker en dreigend. Maar het gaat geleidelijk omhoog, dus onze Toyota doet het fluitend, met twee vingers in de neus. Hoewel dat laatste wat moeilijker geworden is is, want toen ontdekte ik dat de grille aan de voorkant verdwenen is. Waar ik hem onderweg verloren ben, is een raadsel. Niks gemerkt.Gewoon doorrijden, dus. Richting: Southern Alps.
Want Alpen zijn het, die even later aan de horizon opdoemen. De sneeuw glimt in de zon. Omdat we voldoende tijd hebben, hebben we alibi's genoeg om verschillende keren te stoppen. Je rijdt hier gewoon door een mooi fotoboek. Ook omdat de lucht inmiddels volkomen wolkenloos is. En de buitentemperatuur tot 20 graden is opgelopen.
Aan het einde van de rit ligt daar ineens Lake Tekapo. Bekend vanwege de kleur van het water: turkoois. De kleur zou veroorzaakt worden door bepaald mineralen Dat mag zo zijn, ook zonder die kennis is het genieten aan de rand van het water. Op verschillende plekken zijn voorzieningen getroffen om je auto te parkeren. Op een daarvan liggen een paar bunzings (of iets wat daar op lijkt) te rotten. Snel doorlopen naar het water, meestal over stenig terrein, of door stoffig gras. Het is ook nooit goed. Zitten zelfs nog effe op een bankje als God in Frankrijk te genieten. Maar het is toch echt Nieuw Zeeland.
We rijden naar Wolfgang en Tracey. Wolfgang is Duitser van origine, en Tracey is Australische. Wolfgang is berggids, en we zullen hem niet te zien krijgen. Tracey doet het woord, en is nauwelijks te stoppen. Beide baten dit schitterend gelegen, ruime Moonlight Bed & Breakfast uit (Murray Place 25, Lake Tekapo). We kunnen er zelfs in de tuin zitten op een eigen terras. Wel waarschuwt Tracey ons voor rumoerige middle class Chinezen. Die hebben een andere kamer gehuurd in hun huis. Als ze te luidruchtig worden, moeten we haar even oppiepen. Komt het goed.
Het minimale halen we uit de auto naar binnen. Even installeren, en dan weer weg. Naar de Church of the Good Shepherd, gelegen op de mooiste plek aan het meer. Als we daar arriveren is er net een bus Chinezen
open gebarsten. Inderdaad: luidruchtig. En ze moeten elkaar allemaal in wisselende kluwens fotograferen. Of ze de Good Sherpherd op waarde kunnen schatten, betwijfel ik. Maar dat geldt misschien ook wel voor mij.
Terwijl ik in volle devotie de Goede Herder fotografeer, heeft Wolph al aangepapt met een Engelse globetrotter die (naar hij zegt) in Turkije woont. De hele wereld gezien, zelfs als Engelse militair gediend op de NAVO-basis vlak over de grens bij Roermond. Maar nu 3 maanden lang met het openbaar vervoer door Nieuw Zeeland toerend. Flexi Pass, heet het systeem. Je koopt je reistijden per uur. Iets voor Raymond?
En dan is het tijd voor het avondmaal: Porc Belly met rijst wordt het: gezond reisvoedsel. In het centrum van het dorp, wat inhoudt: geen centrum, en ook geen echt dorp.
En 's avonds als het echt donker geworden is moet je hier naar de sterren gaan kijken. Als het helder weer is natuurlijk. Een het is helder. En er zijn ongelooflijk veel sterren daarboven. Lake Tekapo Heeft zelfs een eigen planetarium om die reden. Het is uiteraard 's avonds geopend. Maar als een echte Hollander kijk ik gratis naar boven. De sterren die ik zie zullen wel een stuk kleiner zijn dan met zo'n grote verrekijker in het Tekapese planetarium.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten