Om 7 uur reveil. Buiten speelt het ochtendlicht een nog ondergeschikte rol boven de zwarte bergen aan de overkant. De dag begint weliswaar bewolkt, maar de voorspellingen zijn niet slecht. Vannacht met Raymond nog even op het achterbalkon gestaan om de duizenden sterren en zelfs de Melkweg nevel te bewonderen. Ongelooflijk helder was het buiten.
Het zal een wat ongewone dag worden in Milford Sound. Wij er ervaren het als prettig dat het niet regent, maar voor spektakel tijdens de cruise is regen bijna onontbeerlijk, zegt de kapitein een uur of vijf later: dan donderen duizenden watervallen vanaf de honderden meters hoge wanden het fjord in. Vandaag is het behelpen met slechts tientallen kletterende watervallen in de Sound. Later op de dag leren we ook nog het verschil tussen een fjord en een sound. Een fjord moet uitgesleten zijn door een gletscher, en bij een sound is datzelfde effect veroorzaakt door een rivier.Weer wat geleerd.
De weg van Te Anau is aanvankelijk heel relaxt, golft op en neer. De opkomende zon kleurt de donkere bergwanden licht oranje. We passeren uitstrekte, geel wuivende grasvlakten, waardoorheen meanderende rivieren stromen. Helder water uit de hoge bergen, en van de besneeuwde toppen die we in de verte kunnen zien liggen. Massief en dreigend. Soms een korte stop, want het is een paradijs voor elke natuurfotograaf. Bij de Mirror Lakes is zelfs druk, want er is net een bus Chinezen gedumpt. De bergen van tegenover weerspiegelen helder in het staalblauwe water. Een caleidoscopische ervaring.
We stijgen naar grote hoogten en verzinken in diepe dalen, maar globaal stijgen we meer dan we dalen. Tot de Homer tunnel, een 1,2 kilometer lange, donkere tunnel. Met verkeerslichten is de alternerende passage ervan geregeld, zodat er alleen eenrichtingsverkeer plaatsvind. De wachttijd kan soms tot een kwartier oplopen. Maar we hebben geluk vandaag, want het sein staat op groen.Ruim op tijd arriveren we in Milford Sound. Tijd genoeg dus voor een kop energie. Het is er inmiddels ingesleten: Wolph een cappuccino, Raymond een latte en ik een mocha.
Weer terug in het daglicht is de afdaling spectaculair. Scherpe haarspeldbochten betekent veel op de rem staan. Maar de weg is verder prima. Er ontrolt zich een alpine landschap, dat voor de rest van de dag ons gezelschap zal houden. Het weidse ven een uur eerder heeft plaats gemaakt voor dreigende granieten wanden. Soms met een kuif sneeuw er boven op.
Om half elf gaan we aan boord. Tegelijkertijd krijgen we onze maaltijd in handen, want die zit inclusief in de cruiseprijs. Omdat de boot nog niet vaart werken we die maar gelijk achter de kiezen. Beter met een volle maag aan boord. Zeeziek zullen we niet worden, want het water in de fjord is bijna spiegelglad. Aan de overkant manoeuvreert een gigantisch cruiseschip, de Queen Mary 2, zich een slag in de rondte. Ander cruiseschepen varen af en aan.Tussendoor snelle gele kajaks. En daarboven een enkele helikopter voor de letterlijke helikopterview.
Tegenover steekt de conische Mitre Peak 1683 meter de lucht in.Maar de Mount Tutoko gaat daar met 2723 meter ruim een kilometer overheen, het is de hoogste berg van Fiordland. De Milford Sound heeft een lengte van @5 kilometer en mondt uit in de Tasman Zee. Onze cruise zal zowel het hele fjord aan beide kanten aandoen, alsook even ruiken aan de eindeloze Tasman Zee. .
Het is ondoenlijk om waarheidsgetrouw te beschrijven wat je om je heen ziet. Misschien daarom beter om wat meer foto´s te plaatsen van onze drie uur durende cruise..Onderweg leggen we voor 3 kwartier aan op het ponton van het Milford Deep Underwater Observatory, in de beschutting van de Harrison Cove. Daarvoor dalen we af in een acht meter diepe, ronde observatieruimte. We zien de flora en fauna onder zee, vlakbij, in real time. Koraal, vissen en ander onderwater-vee.
De zichtbare fauna van de ´sound´ beperkt zich tot wat vogels, en vooral roedels zeehonden die ongeneerd op de zondoorbakken rotsen liggen te lanterfanten.Zullen ook wel van hun zondagsrust genieten. Met soms een duik in het water om een visje te verschalken. Zoals wij een zak chips of pinda´s open trekken.
Op het einde worden we nog nat van de omlaag kletterende watervallen. Zal wel een practical joke van de kapitein zijn.
Tegen drie uur meren we weer aan bij de terminal. En even later kiest onze Toyota weer richting Te Anau. Toch weer meer dan 2,5 uur rijden, want iedereen snapt natuurlijk wel dat we het WEER niet kunnen laten om hier en daar uit te stappen voor de zoveelste fotoshoot.Eenmal terug in onze bungalow is Wolph natuurlijk met geen stok meer de keuken in te slaan. Het wordt de exquise keuken van de plaatselijke Chinees. Die voortreffelijke Pekingeenden op tafel weet te toveren.
We reizen mee en genieten mee. Prachtig allemaal.
BeantwoordenVerwijderen