De zon kruipt al vroeg over de bergen aan de andere kant van de baai van Dunedin. De dag wordt zonnig. Het is aangekondigd en dat zal ook zo zijn. Met een temperatuur van een graad of twintig.
Na een eenvoudig, doch voedzaam ontbijt is de wagen wat gevulder dan de afgelopen dagen, want ook Raymond gaat mee on the road. Immers: vrij van de baas. We zijn vandaag precies een week geleden vertrokken, en de tijd gaat razendsnel.
Vandaag zal Raymond ons een aantal plekken laten die die hij zelf ook al eens bezocht heeft na zijn komst naar Nieuw Zeeland. Meestal werd hij daarvoor meegenomen door Peter Fineran, de associate professor die hem zijn fellowship aan de University of Otago bezorgd heeft. Bekend terrein dus voor Raymond, en wij latyen ons als eenvoudige boertjes uit Grubbenvorst verrassen. Het zullen drie plekken worden op het schiereiland dat Dunedin koppelt aan de South Pacific: Saint Clair's, Portobello en Sandfly Bay. Hier valt bijna niks aan te raden: alle locaties liggen aan zee.
Saint Clair's is het makkelijkst te bereiken strand. Ondanks het fraaie zomerweer loopt er nauwelijks volk rond. Een enkele verdwaalde hippie, wat moeders met kleine kinderen en een enkele buitenlandse toerist. Dan heb je het wel gehad. Een verademing in vergelijkbare Europese kusten en stranden die zo'n zomerzon boven zich hebben. Na de korte strandwandeling vinden we dat we voldoende energie verbruikt hebben om op een terras neer te zakken. Een alles verantwoord begin van de dag: Wolpf thee (maar dan krijg je hier een hele kan), Raymond caffe latte, en ik mijn favoriet: een mocha.
Via een smalle weg die slingerend langs het water van de baai loopt (er is geen vangrail en de weg is nauwelijks een meter verwijderd van het water), bereiken we na een kilometer of tien Portobello.
De ligging doet abslouut denken aan het Lago Maggiore of een ander Noord Italiaans meer. Portobello stelt niet veel voor, maar heeft wel wat eethuizen. De bevolking lijkt te leven van de visvangst, want overal langs het meer steken aanlegsteigers met vissershutten het water in. Maar ook de vissers laten het afweten vandaag. Geen hengel beweegt langs de waterkant.
Dan maar een Fisherman´s Pie eten, dan lijkt het tenminste nog ergens op. Bovendien is het middaguur al ruim gepasseerd, en een lunch gaat er altijd wel in. Uiteraard buiten op het terras, en in de schaduw, want de zon tergt je kop dat het een aard heeft. Uit voorzorg hebben we ons vanmorgen met factor 50 ingesmeerd, want speciaal voor Nieuw Zeeland is de ozonlaag er erg dun. Daar wordt in alle informatie voor gewaarschuwd. De Fisherman´s Pie smaakt er echter niet minder om.
De Toyota Corolla zoekt zich een weg door het binnenland van het schiereiland. Van de ene oever naar de andere. De smalle wegen blijven steil omhoog lopen. De uitzichten worden er alleen maar spectaculairder door. Tussen het groen door oefen je je helikopterview door op de droog gevallen stukken lagune. Of het bijna witte zand van de inhammen aan zee. De branding zie je, maar hoor je niet, want kilometers diep onder je.
Langzaam dalen we weer slingerend af. Totdat we Sandfly Bay te maken. Wat op zijn buurt wer niks te maken heeft met zandvliegen, maar des te meer met stuifzand dus. Wolph en Raymond wagen de steile afdaling door het losse zand tot op het onmetelijke strand daar diep beneden. Ik kap, ga mijn poten niet breken. Maak wel wat foto´s van ze. En mijn filmcamera heeft een groot zoombereik, dus van ver en uit de hoogte krijg ik ze binnen de lens. Hun terugkomst wacht ik verder af in het gras. Met een bijna goddelijke blik kijk ik uit over de zee, het strand, de duinen, het spichtige groen en de verdwaalde schapen die in hun dikke wollen jas hun dag wegkauwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten