WE ZIJN ER: MET JETLAG EN AL!!

Twee dagen lang hang je rond op onbekende vliegvelden en in te krappe vliegtuigstoelen. Je moet het er maar voor over hebben. Gelukkig kunnen we met wat kust en ander vliegwerk zo nu en dan nog een aan de zuurstofslang van de Whatsapp. Want het is natuurlijk allemaal een gedoe. En vanuit Tokyo skypen we zelf met onze primitieve smartphone met Raymond. Wie durft nog te beweren dat de wereld geen dorp geworden is. Maar al met al strompel je na meer dan twee etmalen toch redelijke gesloopt de laatste vliegtuigtrap af. In Christchurch, op het Nieuw Zeelandse Zuidereiland. De temperatuur is er 19 graden om een uur of half drie als we door de aankomsthal naar buiten lopen, op zoek naar de Supershuttle die ons niet veel later zal afleveren op ons eerste logeeradres: Garden Bed & Breakfast, 365 Papanui Road in Christchurch, dus. Een meer dan ruime kamer met openslaande deuren naar de tuin, waar alles nog in bloei staat. De tomaten hangen in trossen rood te worden. Mevrouw Gaye Harry ontvangst ons. Haar man lijkt Maori op foto`s, maar is deze middag niet aanwezig. Haar zoon woont in Amersfoort, weten we binnen een paar minuten..Die van ons in Dunedin, amper 400 kilometer verderop, zuidwaarts.De reis was natuurlijk pittig. En vooral lang. We benijden Raymond steeds minder.

Maar ik loop op de zaken vooruit. Vertrokken vanaf Schiphol op 5 maart, om 14.25 uur. Een fiks aantal uren later vlieg je al over donker Siberie. Gelukkig dat er een volle maan staat, waardoor je het onmetelijke land waar nooit een eind aan komt onder je door glijdt. Moeras, permafrost en geen lichtjes die op aanwezigheid van burgers duiden. Tot Wladiwostok gaat dat door. Duizenden kilometers Sovjet toendra en GGoelag Archipel. Aan het einde van de wereld gaat het land over in een onafzienbare bevroren lagune. Met sneeuw bedekte meren en slingerende zandrivieren bepalen het beeld. 

Dan gaat het zuidoostwaarts, richting Tokyo. Eenmaal boven Japan is goed te zien dat de winter daar nog niet geweken is voor de aanstormende lente. Na twaalf uur vliegen landen we op Narita Airport. Een gigantische luxe luchthaven.Ondanks de drukte is het niet echt anders. Zaten we in het KLM-toestel met alleen maar zijgende Japanners om ons heen, hier is het niet anders. Ze zijn vriendelijk, buigen al knipmessen, maar het is de Sound of Silence. Die nog eens vergroot worden door het grote aantal mondkapjes waarmee ze rondlopen. Gemuilkorfde Jappen.

Van de in mijn brein bedachte tourbus naar het centrum van Tokyo komt niks terecht. Toch te moe, want niet geslapen. In Tokyo is de dag pas een paar uren oud, maar wij boeken een nacht van 3 uur in een van de beschikbare dayrooms. Het kost ons heel veel Yens, omgerekend 44 Amerikaanse Dollars. Volledig uitgeslapen. Eeen douche, en dan weer de glitter in.Overal vloerbedekking in de loopgebieden. Geen snippertje te zien. Omdat we er toch zijn een hippe Sushi-bar in. De vier witte koksmutsen gaan er eens goed voor staan. Wolph gaat voor veel zal. Ik voor wel zeven verschillen soorten rauwe vis. En veel rijst. De zwarte sushirolletjes nog niet eens meergerekend. En gember. Schade 4500 Yen.

De vlucht van Air New Zealand van Tokyo naar Auckland zal een uur of 10 duren. De zwarte, met witte Maoiri symbolen beschilderde Dreamliner is gloednieuw. Zwarte stoelen, en voor de rest wit, maar dat wordt dan weer stemmig verlicht met licht led-paars.De monitoren zijn voorzien van touchscreen, en dat is heel wat aangenamer, en met superscherp beeld, dan de voorhistorisch haperende rolmenu's met slecht beeld van de KLM. Boven Siberie zag ik de KLM-versie van Gone Girl, best een aardige film. Maar tussen Tokyo en Auckland imponeerde mij de roadmovie met Reece Witherspoon, de nieuwe film Wild, stukken meer.Ook Wolph geeft zich over. Heeft zich nog vlak voor vertrek een supersonische koptelefoon aangeschaft. Geniet dus van haar programma's en vooral van de muziek.

Als we Nieuw Zeeland naderen betrekt de lucht onder ons. Dikke donsdekens verhinderen een goed zicht. Maar als we Auckland naderen breekt ook voor de Aucklanders de zon door. Na de landing moeten we eerst door de douane en onze bagage ophalen, voordat we kunnen overstappen op de binnenlandse vlucht van Auckland naar Chrisdtchurch. Buiten is het zonnig en 24 graden. Minder is het dat het verschrikkelijk benauwd is, zelfs in de vertrekhal. De Nieuw Zeelandse airco heeft het niet zo op ons blijkbaar. Voor de overstap duiken we de terminal shuttle in die ons een 10 minuten verder naar de verderop gelegen vertrekhal voro de Domestic Flights.Om een uur of 13.00 hangen we weer in de lucht. Bewonderen van daaruit de zee, de baai, de eilanden en alles wat onder ons voorbij trekt. Maar de pret is van korte duur. Nog voordat we het Noordereiland verlaten is daar weer het dikke wolkenpak onder ons. En dat gaat die dag niet meer weg.

Om kwart over twee landen we in Christchurch. En laten ons met de al genoemde Super Shuttle afzetten op ons logeeradres. In de consternatie - want nergens is zichtbaar dat het huis logies te bieden heeft - loop ik met de chauffeur de tuin in. Klop op de voordeur. Maar de blonde mevrouw heeft me al aan zien komen. Het blijkt het juiste adres. De koffers van het aanhangwagentje van het shutllebusje, en hop! daar sta je klaar om je onderkomen voor twee dagen in te richten. Ik moet de wat nerveuze driver er nog aan herinneren dat ik nog niet met hem heb afgerekend. Hij was al bijna ingestapt. Het kost ons 28 Kiwi-dollars. Maar lopen met 3 grote koffers en wat handtassen zou pas echt slopend geweest zijn. Vroeg onder de wol 's avonds. Voor tien uur in een fantastische boxspring. Daarmee moet de jetlag als sneeuw voor de zon verdwijnen.

 .